طراحی سایت بابا آدم پشمی

نام فارسی: باباآدم ،‌ باردان (Bardane) نام علمی: Arctium Lappa L.

, Lappa major Gaertn, A.

majus Bernh نام انگلیسی: Hur – Bur, Cockle – buton, Bur, Clotbur، Burdock نام فرانسوی: Coupeau, Graterau, Peignerolle, Glouteron, Bardane نام آلمانی: Filzige Klette, Lederlappen, Hopfenklette, Klette نام ایتالیایی: L.

maggiore, Lappa – bardana, Lappola, Bardana نام عربی: آراقیطون، رای الحمامه باباآدم گیاهی است از تیره کاسنی، علفی، بزرگ و دارای ساقه منشعب به طول ۸۰ سانتی متر تا ۱.

۵ متر و حتی بیشتر که به حالت وحشی در دشت ها و نواحی مرطوب و سایه دار، تا ارتفاعات ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ متری نواحی معتدل اروپا و آسیا می روید.

ریشه ای دراز به قطر انگشت با ظاهر دوکی شکل و به رنگ قهوه ای دارد ولی اگر شکسته شود، در مقطع، رنگ تقریبا سفید نشان می دهد.

از ویژگی های آن این است که پهنک برگ های آن (پهنک این جا منظور همان پهنای سطح برگ می باشد)، بسیار بزرگ و دارای حالت نسبتا افتاده بر روی ساقه است.

بزرگی پهنک برگ های آن، به نسبتی که از قاعده ساقه به راس آن نزدیک می شویم، کم می گردد.

رنگ آنها در سطح رویی پهنک، سبز تیره ولی در سطح زیرین به علت پوشیده بودن از تارهای فراوان، سبز روشن است.

کاپیتول های باباآدم ، ظاهری کروی و مجتمع دارند و هریک از آن ها نیز مرکب از گل هایی کوچک ارغوانی، به تعداد ۴۰ تا ۵۰، محصور در تارهای ابریشمی است.

براکته های انولوکر آن، هر یک در انتها به خمیدگی قلاب مانند ختم می شود.

میوه باباآدم پس از رسیدن، به صورت فندقه ای با ۳ یا ۴ سطح مشخص در می آید.

رنگ آن ها خاکستری یا قهوه ای روشن و یا حنایی و گاهی منقوش به لکه های نسبتا تیره است.

در بالای میوه آن، دسته تارهای ابریشمی کوتاه به رنگ زرد یا سفید مایل به زرد دیده می شود که زود می ریزند.

سطح خارجی میوه گیاه نیز پوشیده از تارهای ریزی است به طوری که وجود آن ها سبب می گردد که به سهولت به دست بچسبد.

وجود این حالت باعث می شود که میوه بر اثر چسبیدن به پشم و پوست حیوانات، مخصوصا گله های گوسفند، به مناطق دوردست انتقال یابد و با این عمل وسعت پراکندگی گیاه پیوسته افزایش حاصل کند.

در ژاپن تحت نام Gobo، گونه ای از گیاه به نام Var.

edulis پرورش می یابد که بعضی از گیاه شناسان مانند Siebold، آن را نوع جداگانه ای به نام اخیر ذکر نموده اند.

این گیاه که نوع خوراکی باباآدم می باشد، فرم ها و واریته های مختلف دارد که به نام های Gobo ،Hockat Gobo و Unedo Gobo موسوم می باشد.

نوع خوراکی باباآدم، ظاهری متفاوت از گونه اصلی دارد مانند آن که ارتفاع ساقه اش زیادتر، برگ های آن بی کرک، به رنگ سبز تیره و کاپیتول های آن بزرگ تر است.

با پرورش های متوالی این گیاه موفق به تهیه نمونه هایی با ریشه قطورتر گردیده اند.

ریشه های متورم این گیاه را پس از یک تراش سطحی، در آب نمک دار می پزند و با سس (Sauce) و کره مخلوط نموده غذای مطبوعی تهیه می نمایند.

ریشه، برگ و تخم گیاه، به هر دو صورت تازه و خشک مورد استفاده قرار می گیرند.

مردم رم و یونان باستان از ریشه های گیاه باباآدم برای درمان زخم ها و عفونت ها استفاده می کردند.

هم چنین اعتقاد بر این بوده که این گیاه برای درمان زخم معده و دیگر مشکلات گوارشی مفید است.

ریشه باباآدم دارای اینولین، ماده چرب به مقدار کم، کربنات و نیترات پتاسیم، رزین های مختلف و یک گلوکزید به نام لاپین (lappine) یا لاپوزيد (lapposide) است.

ماده اخیر در سال ۱۸۸۸ توسط Trimble از گیاه استخراج گردید.

از ریشه خشک شده گیاه در مجاورت هوا، معادل ۵۰ تا ۷۰ درصد اینولین توسط J.

krontx و C.

Carr در سال ۱۹۳۱ به دست آمد.

هم چنین تخم باباآدم دارای یک گلوکزید تلخ به نام Arctin، کلروژنیک اسید، لاپائول A, B، ژرماکرانولید است.

برگ این گیاه دارای ماده ای به نام آرک تیوپیکرین (arctiopicrine)، اکسیدازهای فعال و دانه اش علاوه بر گلوکزید مذکور، دارای ۱۸ درصد روغن زرد رنگ خشک شونده با طعم تلخ، مرکب از ۵۸ درصد اسید لینولئیک و ۱۰ درصد اسید اولئیک است.

وزن مخصوص روغن در گرمای ۲۰ درجه برابر ۰.

۹۲۳ می باشد.

با همه پراکندگی که این گیاه در مناطق مختلف اروپا و آسیا دارد، اما چون از طرفی تعداد پایه های آن در هر ناحیه کم است و از طرف دیگر خارج کردن ریشه گیاه از زمین، به منظور استفاده های درمانی اصولا به اشتباه صورت می گیرد، از این جهت کم وبیش اقدام به پرورش آن می گردد.

از هر گیاه سالم معمولا معادل ۲۵۰ گرم دانه (میوه) به دست می آید.

این دانه ها به محض افتادن روی زمین، شروع به رویش می کنند.

قوه نامیه (قدرت جوانه زنی) دانه های این گیاه ۵ سال است.

باردان، در هر زمینی مشروط بر آن که کمی سفت و دارای کود نسبتا کافی باشد رشد می کند.

کودهایی که تجزیه کافی حاصل کرده باشند و به علاوه کودهای شیمیایی ازت دار برای پرورش آن بسیار مناسب هستند.

تکثیر گیاه از طریق کاشتن دانه در زمین های رستی- آهکی که قبلا در پاییز به عمق ۰.

۴۵ تا ۰.

۵۰ سانتی متر بر گردان شده باشد و نیز کود کافی به آن داده باشند، صورت می گیرد.

دانه باردان را در ماه شهریور، بلافاصله پس از جمع آوری در زمین زراعتی می کارند بدین نحو که آنها را در امتداد خطوطی به فواصل ۶۰ سانتی متر، در داخل حفره های کوچک به عمق ۴ سانتی متری به نحوی می کارند که در فاصله هر ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر تعداد ۳ تا ۴ دانه درون حفره کاشته شود سپس با ملایمت غلطک می زنند تا دانه ها به زمین بچسبد با این طریقه پس از آن که دانه ها (میوه ها) رشد کافی حاصل کردند و گیاه جوان از رویش آن ها پدی آمد، با حذف کردن پایه های اضافی فاصله آن ها را از یک دیگر معادل ۶۰ سانتی متر می نمایند.

در بعضی نواحی دانه ها را بدون آن که درون حفره ای بکارند، در سطح زمین زراعتی، می پاشند و پس از آن که گیاه جوان از رویش دانه ها حاصل شد، فاصله آن ها را به صورتی در می آورند که هر گیاه با پایه مجاور خود، ۶۰-۸۰ سانتی متر از هر طرف فاصله داشته باشد.

در هر دو مورد مذکور پس از کاشتن دانه به ملایمت روی آن ها را غلطک می زنند تا سطح دانه،‌ا یک قشر نازک یک سانتی متری خاک پوشیده گردد.

باید توجه داشت، در مواردی که زمین وسیعی به پرورش این گیاه اختصاص داده می شود باید عمل بذر افشانی را به کمک دستگاه های مکانیکی مخصوص انجام داد.

در بعضی موارد دانه (میوه) گیاه را ابتدا در قطعه زمین آماده ای می کارند و پس از گذشت یک ماه و گاهی بیشتر، که گیاهان جوان از نمو دانه ها حاصل کردید، آن ها را در زمین زراعتی نشا می کنند، به نحوی که حتی المقدورهر پایه از دیگری فاصله کافی داشته باشد.

آبیاری و اصلاح زمین زراعتی و همچنین کندن علف های هرزه باید پیوسته در طی دوران نمو گیاه انجام گیرد تا رشد کامل پایه های جوان به خوبی تامین شود.

برداشت محصول یعنی خارج کردن ریشه گیاه از زمین، معمولا هنگامی صورت می گیرد که گیاه ۱۸ ماهه باشد.

برای این کار در بهار، قبل از خارج شدن دستگاه زایای گیاه ریشه ها را از زمین خارج می کنند زیرا اگر این عمل به تاخیر افتد ریشه سخت می شود و اثر درمانی آن کاهش می یابد.

خارج کردن ریشه از زمین به وسیله چنگال های فلزی قوی که بتوانند در عمق نسبتا زیاد زمین فرو رود، باید در نهایت دقت انجام گیرد تا ریشه ها به وضع سالم از زمین کنده شوند.

پس از خارج نمودن ریشه ها از زمین نیز باید آن ها را مدتی به حال خود گذاشت تا گل مرطوب کنار ریشه که بدان چسبسده است، خشک گردیده به سهولت از آن جدا شود.

پس از انجام این کا، قسمت هوایی گیاه را قطع می کنند و ریشه ها را پس از شستن، به صورت قطعات کوچک درآورده در معرض گرمای خورشید قرار می دهند و یا آن که در صورت امکان، به وسیله دستگاه های مخصوص که هوای خشک در آن ها جریان دارد، ریشه گیاه را خشک می کنند.

در بعضی نواحی از برگ های گیاه نیز استفاده به عمل می آید و حتی از نوع تازه آن ها به مقادیر کم در تغذیه استفاده می شود.

برای این منظور چیدن برگ ها اگر مورد پیدا نمود، باید موقعی انجام گیرد که گیاه را جهت استفاده از ریشه آن، از زمین خارج می کنند.

خشک کردن برگ باردان به سهولت در محلی از انبار که به خوبی هوا جریان داشته باشد صورت می گیرد.

قطعات خشک شده ریشه گیاه رنگ خاکستری یا قهوه ای روشن و شیارهای طولی نسبتا عمیق دارد.

فاقد بو یا دارای بوی ضعیف و نسبتا نامطبوع است (اگر قطعات ریشه بر روی هم انباشته شود).

طعم آن ها ناپسند و کمی لعابی می باشد.

گیاه باباآدم ضدعفونی کننده‌ی دستگاه گوارش، برطرف کننده ی یبوست و تسریع کننده هضم غذا است و این گیاه به علت داشتن آهن زیاد کم خونی و رنگ پریدگی ناشی از آن را درمان می کند.

هم چنین این گیاه در درمان آرتریت، تسکین کمردرد، تب، عفونت ها و سرماخوردگی و ذات الریه نیز موثر است.

ریشه باباآدم در میان کارشناسان سنتی طب گیاهی برای درمان روماتیسم، نقرس، تاول های پوستی و عفونت مثانه و رفع عوارض سیفیلیس و امراض جلدی مورد توجه است.

این گیاه اشتها را تحریک می کند لذا کارشناسان امروزی برای درمان بی اشتهایی عصبی آن را توصیه می کنند.

تحقیقات علمی به عمل آمده در طول تقریبا پنجاه سال نشان داد که ریشه باباآدم دارای پاره ای خواص آنتی بیوتیکی است.

اسناد و مدارکی نیز دال بر موثر بودن این گیاه در درمان کورک ها وجود دارد.

تحقیقات نشان داده که این گیاه باعث تقویت سیستم ایمنی بدن و بهبود ایدز می شود.

ریشه بابا آدم به علت اثر مدر، دفع کننده اسیداوریک و تصفیه کننده خون که دارد در رفع خیز عمومی بدن، نقرس، سنگ کلیه، رفع جوش های صورت، دانه های غرور، بیماری های پوستی مختلف، سرخک و به طور کلی تب های دانه ای، رماتیسم، قولنج های کبدی و نزله های ششی مزمن، اثر معالج دارد.

در بیماری های مختلف، از آن به عنوان یک داروی معرق و مفید می توان استفاده بعمل آورد.

ریشه بابا آدم اثر پایین آورنده قند خون دارد و در درمان دیابت می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

ریشه بابا آدم دارای اثر تصفیه کننده خون، زیادکننده ترشحات صفرا و معرق است.

مصرف فراورده های آن در کودكان مبتلا به سرخک، مخملک و آبله، موجب سهولت بروز دانه ها می شود.

با به کار بردن آن در معالجه زخم های مزمن، اولسر زانو، سوختگی ها، التهاب مخاط دهان و گلو (طبق بررسی های kneipp)، اختلالات ناشی از جذب ترکیبات جیوه، اسکوربوت، آب آوردن انساج و غیره نتایج نیکو ظاهر می گردد.

اگر له شده ریشه تازه بابا آدم و یا جوشانده های غلیظ آن، بر روی پوست بدن اثر داده شود، کورک و اگزماهای خشک را بهبود می بخشد به علاوه جوش های صورت و دانه های غرور، اولسرواریسی زانو و تومورهای خنازیری را شفا می بخشد.

مالیدن لوسیون های حاصل از جوشانده ریشه بابا آدم، باعث تقویت پوست سر و جلوگیری از ریزش مو می گردد.

ضماد برگ های آن، موجب تسکین درد در ورم حاد مفاصل و رفع ناراحتی ها و التهاب در بواسیر می شود.

جوشانده غليظ ریشه، از جوشاندن ۳ مشت قطعات ریشه به مدت ۲۰ دقیقه در آب تهیه می شود.

در بعضی کتب علمی، لوسیون حاصل از جوشاندن یک مشت مخلوط ریشه بابا آدم و آویشن (مدت جوشاندن ۵ دقیقه)، جهت جلوگیری از ریزش موی سر توصیه شده است.

Dr.

H.

Leelerc به کار بردن برگ های له شده بابا آدم را در موارد گزش مار توصیه نموده است.

عقیده کلی عده ای از دانشمندان دیگر نیز در مورد تاثیر برگ له شده بابا آدم در گزیدگی مار این است که با قرارگرفتن برگ له شده گیاه در محل گزیدگی، موجبات اکسیده و زایل شدن سم فراهم می شود.

گزیدگی حشرات، مانند زنبور، پشه و غیره نیز با تاثیر دادن برگ له شده بابا آدم بر روی پوست، رفع می گردد و خارش و تحریکات جلدی برطرف می شود.

برگ های قاعده ساقه و ریشه این گیاه بطوریکه در کتب دارویی جدید انعکاس دارد، در تقویت عصب چشایی و درمان ضعف اعصاب موثر واقع می گردد.

برگ بابا آدم اگر به بیماران مبتلا به مرض قند داده شود، مقدار قند خون را در آن ها پایین می آورد.

مالیدن عصاره گیاه باباآدم سموم سطحی بر روی لایه اپیدرم پوست را از بین می برد و باکتری زدایی می کند که نتیجه آن شادابی پوست است.

ضماد گیاه بابا آدم داروی ضد التهاب ساختگی هیدروکورتیزون، دارای اثرات بهبود دهندگی و تسریع کنندگی روند التیام زخم می باشد.

بررسی های اخیر نشان می دهد «باباآدم» به شدت در مقابله با سرطان و کنترل رشد تومورها موثر است و مصرف آن به شکل خام و نیز پخته شده توصیه می شود.

با آن که بابا آدم و ریشه آن باید به حالت تازه و یا استابیلیزه شده مصرف شوند تا بهتر موثر واقع گردند، اما چون مصرف ریشه خشک آن نیز در رفع بیماری ها اثر درمانی ظاهر می کند، از این جهت به حالت خشک نیز مصرف دارد.

مصرف ریشه باباآدم در ایران چندان معمول نیست و شاید اصولا این گیاه چندان مورد شناسایی مردم نباشد.

مخلوط مذکور را باید به مدت ۲۰ دقیقه دم کرده و سپس نصف و یا مقدار بیشتر آن را در روز مصرف نمود.

برای رفع خارش در بیماری سودا باید مقداری ریشه بابا آدم را با هم وزن آن ریشه زنجبیل شامی (Inula Helenium) مخلوط کرده جوشانده ای تهیه نمود.

با تاثیر دادن این جوشانده در پوست بدن، ناراحتی ها، و خارش در سودا سريعا تسکین می یابد.

از ریشه باباآدم، اخیرا کرم های نرم کننده پوست جهت شادابی آن در مراکز ساخت دارو تهیه می گردد.

جوشانده ۵ درصد ریشه بابا آدم را برای رفع جرب در سگ ها و جلوگیری از ریزش مو و خارش شدید در آنها بکار می برند.

ریشه بابا آدم اگر به صورت قطعات ریز در غذای گوسفند و بطورکلی دام ها افزوده شود موجبات رفع سرفه را در آنها فراهم می آورد.

گیاه باباآدم از تیره کاسنی در منطقه وسیعی از نواحی کوهستانی و یا در ارتفاعات کم شمال ایران مانند گیلان، مازندران، گرگان،‌ آذربایجان، همچنین در خراسان و بعضی از نواحی جنوب ایران پراکندگی دارد.

برخی از عوارض جانبی مانند خشکی دهان، سردرد، تهوع، اسهال، بی قراری و آلرژی با مصرف بیش از اندازه گیاه بابا آدم به صورت خوراکی دیده شده است.

بهتر است خانم ها در زمان بارداری و شیردهی از این گیاه استفاده نکنند.

در صورت تماس برگ های این گیاه با ملتحمه و یا قرنیه، عوارض شدید چشمی ممکن است ایجاد شود.

دیابتی‌ها در صورت مصرف دارو، بابا آدم را مصرف نکنند.

در صورت درمان دیابت ملیتوس با داروهای شیمیایی، بهتر است برای جلوگیری از تداخلات دارویی از این گیاه استفاده نشود؛ زیرا ممکن است اثر این گیاه به اثر داروهای کاهنده قند خون اضافه شود و احتمال افت شدیدتر قند خون به وجود آید.

(دیابت ملیتوس از دسته بیماری‌های متابولیستی است که در آن هورمون انسولین به صورت ناقص ترشح می شود یا اصلا ترشح نمی شود، و به دنبال آن تغییرات فیزیولوژیکی در اکثر قسمت های بدن به وجود می آید.

) به افرادی که از داروهای دیورتیک مصرف می کنند این گیاه توصیه نمی شود؛ زیرا باعث کاهش میزان زیاد پتاسیم بدن می شود و به دلیل خاصیت ادرار آور بودن آن، بدن میزان زیادی از آب مورد نیاز خود را از دست میدهد.

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند * نام * ایمیل * وب‌ سایت ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.

دیدگاه تمامی حقوق مادی و معنوی برای وب‌سایت آیدانا محفوظ می‌باشد.

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.