تبلیغات سایت لعاب کاری و رنگ کاری فلزات

مجله دیپیا ورود تبلیغات و رسانه برندسازی انیمیشن زیورآلات و جواهرات مصنوعات سنگی منصوعات چرم حصیر رودوزی فرش و بافته های داری پارچه و دستبافته هنر های تجسمی هنرهای چوبی مد و لباس هنرهای فلزی سفال و چینی و سرامیک کاشی و پتینه بازاریابی لعاب(Glaze) یک نوع پوشش شیشه ای و درخشان است که از آن برای تزیین سطح ظروف سفالی استفاده می شود.

رنگ و لعاب سفالگری سبب افزایش زیبایی و جلای سفال می گردد، شما می توانید با استفاده از لعاب های موجود با رنگ های متنوع ، سفال هایی درخشان و شفاف را ایجاد کنید.

طیف گسترده ای از انواع رنگ و لعاب در رنگ ها و میزان شفافیت های گوناگون موجود است.

که با توجه به نیاز خود می توانید یک نمونه مناسب را برگزیده و از آن لعاب در سفالگری استفاده نمائید.

البته نوع خاک رس(Clay) و همچنین ماده استفاده شده در زیر لعاب نیز در تعیین رنگ لعاب تأثیرگذار هستند.

متغیرهای زیادی در تعیین رنگ لعاب نقش دارند.

این متغیرها به طورکلی به یکی از سه گروه زیر تعلق دارند: درجه حرارت درجه حرارتی که لعاب درون آن پخته و خشک می گردد نیز در تعیین رنگ لعاب سفالگری بسیار تأثیرگذار می باشد.

برخی از رنگ ها فرار هستند و اگر درجه حرارت کوره بسیار بالا باشد سبب ایجاد تغییر در رنگ و لعاب سفالگری می گردد.

بنابراین توجه به درجه حرارت مورد نیاز برای خشک کردن انواع متنوع رنگ و لعاب سفالگری در کیفیت سفال های ایجاد شده و همچنین ایجاد رنگ مطلوب برای لعاب سفالگری بسیار مهم می باشد.

فضای کوره در طول فرایند خشک کردن لعاب، فضایی که سفال ها درون آن قرار می گیرند و محیط داخلی کوره نیز در تعیین رنگ لعاب استفاده شده در سفالگری موثر می باشد.

علاوه بر این فرایند، مرحله مربوط به خنک کردن سفال نیز در ایجاد رنگ لعاب نقش دارد.

ترکیب و رنگ لعاب مواد استفاده شده در ترکیب لعاب یکی از عوامل بسیار مهم در تعیین رنگ سفال محسوب می شوند؛ علاوه بر ترکیب موجود در لعاب، در صورت وجود برخی از رنگ های دیگر در ترکیب لعاب، سبب ایجاد تغییر در رنگ سفال می گردند.

نسبت اکسیدهای مختلف موجود در ترکیب لعاب سبب ایجاد رنگ های متنوع در لعاب سفالگری می گردد؛ در زیر به برخی از رنگ های ایجاد شده با استفاده از ترکیب عناصر گروناگون در لعاب می پردازیم: اکسید آهن دارای انواع متنوعی می باشد که از آن جمله می توان به اکسید آهن قرمز و اکسید آهن زرد اشاره نمود.

اکسید آهن سیاه هم یک فرآورده است که از آن در رنگ و لعاب سفالگری استفاده نمی شود و تنها می توان از آن برای ایجاد لکه های مشکی بر روی سفال استفاده نمود.

استفاده از اکسید آهن در ترکیب لعاب مورد استفاده در سفالگری، سبب ایجاد طیفی از رنگ های زرد کم رنگ تا قهوه ای می گردد.

روتیل در واقع سنگ معدنی تیتانیوم(Titanium) است که حاوی مقادیری آهن و مواد دیگر است.

استفاده از این عنصر در ترکیب رنگ و لعاب سفالگری سبب ایجاد رنگ های خاکستری روشن در ظروف سفالی می گردد.

البته استفاده از روتیل سبب ایجاد رنگ کدر در رنگ و لعاب سفالگری می گردد.

غوطه ور کردن سفال به عنوان یکی از آسان ترین شیوه ها برای استفاده از رنگ و لعاب در سفالگری می توان به؛ غوطه ور کردن سفال درون رنگ و لعاب اشاره کرد.

برای انجام این کار باید جسم سفالی مورد نظر را به درون لعاب مایع فرو برده؛ و سپس آن را در محیط مناسبی قرار دهید تا خشک گردد.

در این روش بهتر است لعاب مورد استفاده دارای قوام مناسبی باشد تا رنگ و لعاب استفاده شده در آن از کیفیت مناسبی برخوردار باشد.

با استفاده از این روش می توانید تمام قسمت های سفال را به خوبی درون لعاب مایع غوطه ور سازید، و به این ترتیب تمام قسمت های مورد نظر را به لعاب آغشته نمایید.

ریختن مایع لعاب در داخل و خارج سفال برای پوشش دادن لعاب توسط این روش، بهتر است لعاب دارای قوام مناسب باشد.

در استفاده از این روش باید مایع لعاب را داخل ظرف سفالی ریخت و همین کار را برای سطح خارجی آن نیز تکرار کرد.

لعاب کاری با استفاده از قلم مو استفاده از قلم مو برای ایجاد لعاب بر روی سفال سبب ایجاد لایه ای ضخیم تر از لعاب بر روی سفال می گردد.

برای استفاده از این روش بهتر است رنگ لعاب را به خوبی ترکیب کرده و به هم بزنید و سپس با استفاده از قلم مو ، لایه مناسبی از رنگ را بر روی سفال قرار دهید و سفال را با استفاده از آن پوشش دهید.

در هر مرحله پس از پایان لعاب کاری قلم مو و یا برس را به طور کامل بشویید.

بسیاری از افراد ، لعاب های از پیش آماده و یا لعاب های فرموله را در این روش به کار می برند، که استفاده از این نوع لعاب ها سبب ایجاد پوشش بهتر و ضخیم تری در سطح سفال می گردد.

لعاب کاری با استفاده از اسفنج اسفنج یک ابزار مفید در لعاب کاری به شمار می رود؛ که برای ایجاد پوششی از لعاب بر روی سفال می توان از اسفنج های آغشته به مایع لعاب استفاده نمود.

برای انجام این کار بهتر است یک اسفنج مصنوعی و یا طبیعی با بافت مناسب را برای این کار انتخاب نمود.

البته استفاده از اسفنج های زبر و بافت دار نیز می تواند تنوعی در لعاب کاری ایجاد کند؛ زیرا در این صورت بافت اسفنج نیز بر روی سفال باقی می ماند و سبب ایجاد الگوهای بسیار جالب و چشم نوازی در سفال ها می گردد.

لعاب کاری به وسیله اسپری کرده با استفاده از یک رنگ پاش می توان مایع لعاب را بر روی سفال اسپری نمود.

تفنگ اسپری و رنگ پاش از جمله ابزاری است که در این روش کاربرد بسیار زیادی دارد، و با استفاده از این ابزار می توان ترکیب رنگ زیبایی را در سفال ایجاد نمود.

در صورت استفاده از این روش برای لعاب کاری باید وسیله مورد استفاده شما دارای دهانه مناسبی باشد؛ تا به این ترتیب ذرات لعاب به آسانی و بدون چسبندگی از آن خارج شوند.

نکته: توجه داشته باشید که برای استفاده از اسپری در لعاب کاری باید این کار را در محیطی با تهویه مناسب انجام دهید.

لعاب ها را باید به شکل دوغاب در آورد.

از این رو مواد لعاب ساخته شده را توزین کرده و به همراه آب در آسیاب می ریزند.

عامل آسیاب کننده معمولأ گلوله های چینی و یا میله های چینی از جنس آلومین است.

لعاب ها را به طور معمول آن قدر نرم می کنند که روی الک مش۱۲۰، یک درصد زیر بماند.

مدت ساییدن باید کنترل شده باشد تا از نرم شدن بیش از حد یا دانه بندی درشت لعاب در دوغاب جلوگیری شود.

برای جلوگیری از ته نشین شدن ذرات لعاب، مواد معلق کننده همچون کائولین به میزان ۵ تا ۷ درصد از کل وزن ترکیب لعاب به آن افزوده می شود.

برای همین منظور می توان از بنتونیت تا حدود یک درصد وزن خشک لعاب استفاده کرد.

از بنتونیت هنگامی استفاده می شود که امکان افزایش کائولین به لعاب فراهم نباشد.

اضافه کردن آب به پودر لعاب به ایجاد دوغاب لعاب منجر می شود.

غلظت لعاب به عوامل متعددی همچون وزن مخصوص لعاب، چسبندگی و کشش لعاب، تخلخل بدنه و زمان غوطه ورى بدنه در لعاب بستگی دارد.

بدنه های سرامیکی با خلل و فرج زیاد، ضخامت بیشتری از لعاب را به خود جذب می کنند.

میزان چسبندگی لعاب را می توان با افزودن موادی نظیر بنتونیت، بعضی صمغ ها و نشاسته تنظیم کرد.

پس از طی شدن زمان لازم برای ساییدن لعاب، محتویات آسیاب را در ظرفی تخلیه کرده و آن را از الک مش ۱۲۰ عبور می دهند.

در این زمان، دوغاب برای لعاب کاری آماده است.

برای لعاب کاری بدنه های سرامیکی، روش های مختلفی همچون غوطه وری، پاشیدن، ریختن و نقاشی با قلم مو و اسفنج وجود دارد که مرسوم ترین آن به ویژه در کارگاه های سنتی، لعاب کاری به روش ریختن دوغاب بر روی بدنه است.

براساس این روش، لعاب آماده شده به صورت دوغاب را در ظرف بزرگی ریخته، اشیاء کوچک را داخل لعاب فرو برده و بیرون می آورند و برای لعاب دادن ظرف های بزرگ، محصول را روی ظرف لعاب گرفته و با ظرف دیگری لعاب را روی فرآورده می ریزند و سفال، لعاب را به خود جذب می کند.

قشر لعاب باید در کلیه نقاط ظرف یک اندازه باشد و همچنین کلیه اشیایی را که با هم در کوره می گذارند بایستی حتی المقدور دارای قشر لعاب یک اندازه باشند.

در غیر این صورت اشیایی که کمتر لعاب خورده، زودتر می پزند و آن هایی که لعاب بیشتری خورده دیر تر پخته می شوند.

البته چون در کار لعاب دادن نمی توان صددرصد قشر لعاب را در کلیه اشیاء به یک اندازه گرفت، اشیایی را که لعاب بیشتری به خود گرفته در فاصله نزدیک تری به مشعل کوره قرار می دهند.

برای پخت بدنه های لعاب دار، در مرحله نخست باید به کوره چینی دقیق محصولات توجه کرد چراکه روش چیدن ظروف لعاب دار با بدنه های خام متفاوت است و اگرچه در بخت بدنه لعاب دار تغییر شکل در بدنه کمتر اتفاق می افتد اما به دلیل لعاب دار بودن، هر گونه تماس بدنه ها با یکدیگر در هنگام پخت باعث به هم چسبیدن آن ها و خسارت می شود.

به هنگام کوره چینی محصولات لعاب دار، باید بدنه های تخت را به صورت عمودی در داخل قفسه ها چید.

برای جلوگیری از اتصال بدنه های لعاب دار به یکدیگر معمولأ از وسایل قفسه بندی کوره یا وسایل دیگری همچون سه پایه، انگشتانه و سیخک - که ساده تر و مقرون به صرفه تر است - و یا چنگک یا کرنگ - که دارای انواع متفاوت، گران تر ولی کیفیت بهتری دارد و لکه های محدود، آن هم در پشت کار به وجود می آورد- استفاده شود.

چیدن ظروف گود لعاب دار، تفاوت چندانی با ظروف تخت ندارد و معمولأ در این خصوص از وسایل کمکی پخت مانند سه پایه استفاده می شود و ظروف تخت یا گود بر روی سه پایه در داخل طبقات کوره قرار می گیرد.

بعد از بارگیری کوره و اطمینان از محکم بودن طبقات، در کوره بسته می شود.

با روشن شدن کوره، پخت آغاز می شود و با افزایش دما، لایه خام لعاب، کم کم ذوب شده و حالت روانی پیدا می کند، به تدریج و با خارج شدن کربن، آب و گازهای درون بدنه لعاب دار بین ذرات لعاب، اتصال ایجاد می شود و یک لایه بین بدنه و لعاب تشکیل می شود که به لایهٔ بافر مشهور است.

البته در این هنگام، تاول و جوش در سطح لعاب مشاهده می شود و لعاب منبسط می شود.

بعد از این مرحله لعاب به ذوب کامل خود می رسد - دمای پخت برای مدتی در درجهٔ حرارت ثابت نگه داشته می شود - و حالت شیشه ای شدن آن آشکار می شود که به این مرحله رسیدن کامل لعاب می گویند.

گفتنی است پخت لعاب، سریع تر از پخت بدنه انجام می گیرد، چرا که لعاب از یک لایه نازک مواد سرامیکی تشکیل شده است.

برای کنترل مراحل پخت می توان از ترموکوبل استفاده کرد و زمان بندی مراحل پخت را به وسیله آن انجام داد، پس از طی شدن مدت زمان لازم، کوره خاموش می شود و پس از اطمینان از سرد شدن کامل محیط داخل کوره، باید به تخلیه محصولات اقدام کرد.

توجه به موارد زیر در هنگام لعاب کاری و نگهداری لعاب ضرورت دارد: الف) بعضی از ترکیبات و مواد به کار رفته در لعاب ها سمی است و اگر بر پوست نفوذ کند یا وارد شش ها شود خطرناک است لذا هنگام کارکردن با این گونه لعاب ها از دستکش لاستیکی نازکی و ماسک استفاده کنید.

ب) هنگامی که دستورالعمل تازه ای را امتحان می کنید، فقط مقدارهای کم - ۱۰۰ گرم - مخلوط کنید.

ج) هر ماده را به دقت وزن کنید.

از آن جا که دقت در وزن کردن بسیار اهمیت دارد، از ترازوی دقیقی استفاده کنید.

ه) آب را به آن اندازه به پودر اضافه کنید که مخلوط، قوام خمیری پیدا کند.

قوام درست بسیار مهم است.

توجه داشته باشید که اگر لعاب خیلی ضخیم باشد، کار در پایان بد منظر می شود و سطح لعاب دارای ترک های ریز می شود و خزش اتفاق می افتد.

و) لعاب را با دستان - و یا اگر مقدار آن کم باشد با انگشتان - به هم بزنید.

به زودی با به هم نشان مداوم حس می کنید که لعاب چه غلظتی خواهد داشت.

ز) همهٔ لعاب ها رسوب می کنند و لایه سختی را در ته ظرف ایجاد می کنند.

برای داشتن لعاب نرم که به آسانی بشود با آن کار کرد، یک قاشق چای خوری نمک های اپسوم - سولفات منیزی - را در آب گرم حل کنید و یا یک قسمت بنتونیت را به ۱۰۰ قسمت لعاب اضافه کنید تا ذرات به صورت معلق در محلول بماند.

ح) مخلوط لعاب را از الک ۱۲۰ مش عبور دهید.

ط) لعاب را در ظرف های در بسته نگهداری و نام گذاری کنید.

ی) از سرامیک های کوچک که از گل های مختلف ساخته شده است به عنوان قطعات آزمایشی استفاده کنید.

در بالای هر سرامیک، سوراخ کوچکی ایجاد کنید تا بتوانید آن ها را روی دیوار آویزان کنید.

ک) پیش از لعاب کاری، گردوغبار روی هر قطعهٔ آزمایشی را با اسفنج مرطوب بگیرید.

ل) با مداد لعاب یا اکسید، اسم هر لعاب و نوع گل بدنه را پشت هر سرامیک یادداشت کنید (سیستم کدگذاری).

م) پشت هر سرامیک را پیش از لعاب کاری به موم آغشته کنید و بعد از لعاب کاری، لعاب اضافی را پاک کنید.

ن) نیمی از سرامیک را مجدداً در لعاب فرو کنید تا غلظت مناسب لعاب با آزمایش مشخص شود.

س) نتایج آزمایش ها را ثبت کنید و پس از هر پخت، نتایج را در کنار فرمول ساخت آن یادداشت کنید.

پس از رسیدن به نتیجهٔ دلخواه، آن را بیشتر در روی سطحی ایستاده آزمایش کنید.

ع) دستور تهیه را به همراه روش پخت، درجه حرارت، رنگ وکیفیت لعاب و ضخامتی از لعاب که بهترین اثر را دارد، در دفتر دستورالعمل تهیهٔ لعاب ثبت کنید.

www.

dipia.

ir www.

Dipiya.

ir